همان‌طور که احتمالا می‌دانید، وان‌پلاس به تازگی .که گوشی‌های نورد N10 و N100 فقط اندروید ۱۱ را دریافت می‌کنند و این خبر با واکنش‌های منفی زیادی روبه‌رو شده است. بخش زیادی از اعتراض‌ها به این موضوع برمی‌گردد که وان‌پلاس برای گوشی‌های رده‌بالای خود به مدت ۲ سال یا حتی بیشتر آپدیت اندروید منتشر می‌کند. به نظر می‌رسد کیفیت پشتیبانی ارتباط مستقیمی با قیمت گوشی دارد.
چنین رویکردی نباید قابل قبول باشد. به زبان ساده، زمان آن فرا رسیده که گوگل تمام گوشی‌های اندرویدی را به حداقل آپدیت دو ساله اندروید وادار کند نه فقط گوشی‌هایی که عضو پروژه‌ی اندروید وان هستند. اگرچه چنین قانونی مطمئنا چالش‌های زیادی ایجاد می‌کند، اما می‌تواند امنیت و تجربه کاربری را تا حد زیادی بهبود ببخشد که این موضوع به‌خصوص برای کاربرانی که نمی‌توانند مرتبا گوشی خود را تغییر دهند، بیشتر محسوس خواهد بود.
سیاست‌های دوگانه در قبال آپدیت اندروید
این رویکرد دوگانه موضوع جدیدی نیست و وان‌پلاس هم بدترین متهم این حوزه محسوب نمی‌شود. به‌عنوان مثال، بسیاری از شرکت‌ها برای گوشی‌های ارزان‌قیمت فقط یک نسخه‌ی جدید اندروید را منتشر می‌کنند و گاهی اوقات حتی اگر گوشی با اندروید قدیمی عرضه شده باشد، دیگر نسخه‌ی جدیدی برای آن عرضه نمی‌کنند. در این زمینه برخی برندها اصلا سابقه‌ی خوبی ندارند.
در هر صورت نمی‌توان این اقدامات شرکت‌ها را توجیه کرد و حداقل آسیب چنین رویکردی این است که میلیون‌ها گوشی در معرض خطرات امنیتی قرار می‌گیرند و گفتنی است آپدیت‌های کوچک نمی‌توانند این حفره‌ها را به‌طور کامل برطرف کنند.
همچنین سیاست‌های ناهماهنگ در قبال انتشار نسخه‌های جدید اندروید باعث می‌شود که دسترسی کاربران به برخی ویژگی‌های جدید محدود شود. اگرچه سرویس‌های گوگل پلی تا حدی نیاز به بهره‌گیری از نسخه‌های جدید اندروید را کاهش می‌دهند اما کاربران بدون دریافت نسخه جدید اندروید برخی از ویژگی‌ها را از دست می‌دهند. به‌عنوان مثال می‌توانیم به قابلیت‌های جدید اندروید ۱۱ در زمینه‌ی حریم خصوصی اشاره کنیم.
اگرچه دسترسی نداشتن به این قابلیت‌ها یک فاجعه محسوب نمی‌شود، اما این موضوع باعث می‌شود گوگل و توسعه‌دهندگان برای پیشبرد برخی ایده‌ها با موانعی روبه‌رو شوند. در ضمن باید صادقانه بگوییم که چنین رویکردی به‌نوعی تبعیض طبقاتی به حساب می‌آید.
اگرچه به احتمال زیاد این رویکرد شرکت‌ها از روی سوء نیت نیست، اما با این کار عملا به مشتریان گوشی‌های ارزان‌قیمت می‌گویند که سزاوار دریافت نسخه‌های جدید نیستند و برای بهره‌گیری از این قابلیت باید گوشی‌های گران‌تری خریداری کنند. بسیاری از کاربران، به‌خصوص در کشورهای در حال توسعه، توان خرید بالایی ندارند و به خاطر شرایطی که اغلب کنترل بر آن ندارند، مجازات می‌شوند.
یک قانون مؤثر و اخلاقی
حالا بعد از مطرح کردن این انتقادها، باید این سؤال را بپرسیم که چنین الزامی چگونه به اکوسیستم اندروید کمک می‌کند؟ از لحاظ امنیت، مزایای این رویکرد کاملا روشن است. این یعنی فارغ از قیمت گوشی، کاربران برای تقریبا تمام عمر مفید آن از جدیدترین امکانات مربوط به امنیت بهره می‌برند. هکرها هم دیگر سخت‌تر از گذشته می‌توانند به این گوشی‌ها نفوذ کنند.
همچنین می‌توانیم به بهبود تجربه کلی استفاده از اندروید اشاره کنیم. زمانی که بخش زیادی از کاربران به نسخه‌های جدید اندروید دسترسی داشته باشند، گوگل و توسعه‌دهندگان می‌توانند ویژگی‌های جدید را خیلی زودتر منتشر کنند. همچنین آن‌ها می‌توانند تکنولوژی‌های قدیمی‌تر را زودتر رها کنند. فارغ از نظری که درباره‌ی اپل دارید، نمی‌توان از سیاست این شرکت برای پشتیبانی طولانی‌مدت از آیفون‌ها تمجید نکرد؛ تقریبا تمام آیفون‌ها حداقل ۴ سال نسخه‌ی جدید iOS را دریافت می‌کنند و این موضوع به توسعه‌دهندگان کمک کرده که در زمینه‌ی نرم‌افزار آیفون رویکرد جسورانه‌تری داشته باشند.
باید اضافه کنیم که چنین اقدامی از سوی گوگل یک اقدام اخلاقی هم محسوب می‌شود. اگر گوگل تمام گوشی‌های اندرویدی دارای سرویس‌های این شرکت را وادار کند که به مدت حداقل ۲ سال آپدیت اندروید را دریافت کنند، این پیام به کاربران مخابره می‌شود که صرف‌نظر از توان مالی یا محل زندگی، آن‌ها برای گوگل و شرکت‌های سازنده ارزشمند هستند. این یعنی گوشی پایین‌رده‌ی شما در این زمینه اهمیت تقریبا یکسانی با گوشی پرچم‌دار خواهد داشت.
چنین کاری سخت است اما غیرممکن نیست
به‌خوبی می‌دانیم که چنین اقدامی اصلا کار ساده‌ای محسوب نمی‌شود. مهم‌ترین نقطه قوت اندروید، تنوع سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، مهم‌ترین چالش برای انتشار مداوم آپدیت‌های اندروید است. این یعنی گوگل باید اطمینان حاصل کند که نسخه‌های جدید اندروید بتوانند حتی در ضعیف‌ترین گوشی‌های اندرویدی هم اجرا شوند. همان‌طور که گفتیم چنین کاری ساده نخواهد بود و شاید گوگل باید چند سال برای این پروژه وقت صرف کند.
در ضمن این رویکرد مطمئنا با استقبال تمام شرکت‌ها همراه نمی‌شود. زیرا تمام شرکت‌ها از منابع کافی برای پشتیبانی بلندمدت از تمام گوشی‌ها بهره نمی‌برند و این موضوع می‌تواند منجر به استفاده از قطعات گران‌تری در گوشی‌ها شود. اما آیا شرکت‌هایی که به عرضه‌ی گوشی‌های ارزان‌قیمت شهرت دارند، آیا می‌توانند به مدت حداقل دو سال برای تمام آن‌ها آپدیت اندروید منتشر کنند؟ این یعنی گوگل باید در مرز باریکی بین اجباری کردن این قانون و احترام گذاشتن به مدل‌های تجاری شرکت‌ها حرکت کند.
از طرف دیگر، شاید گوگل برای عملی کردن این ایده باید در زمینه‌های مختلف با سازندگان گوشی‌های اندرویدی کنار بیاید. به‌عنوان مثال برای شرکت‌هایی که به جای استفاده از رابط کاربری اختصاصی از اندروید وان یا اندروید گو استفاده می‌کنند، می‌تواند مشوق‌هایی را ارائه دهد.
در همین زمینه می‌توانیم به سامسونگ اشاره کنیم که به‌تازگی اعلام کرده برای بخش زیادی از گوشی‌ها و تبلت‌ها به مدت سه سال نسخه‌های جدید اندروید را ارائه می‌کند. همچنین موتورولا در ابتدا اعلام کرد که گوشی اج پلاس فقط یک نسخه‌ی جدید اندروید را دریافت می‌کند که بعد از اعتراض‌های زیاد اعلام کرد که دو نسخه جدید اندروید برای آن عرضه می‌شود. در ضمن به یاد داشته باشید که تعداد زیادی گوشی ارزان‌قیمت عضو پروژه اندروید وان هستند.
مسأله این نیست که آیا گوگل می‌تواند این کار را انجام دهد یا نه، بلکه این است که آیا این غول تکنولوژی تمایل دارد به تمام گوشی‌های اندرویدی به یک میزان توجه کند؟
.
منبع: .
